Zo nu en dan organiseer ik opeens een campagne. Dan regel ik me suf om het ‘Oost-Europees Overlastfeest’ te organiseren, of ben ik druk met het ‘Nationaal Kinderkado’. Ik roep dan niet ‘Wilders, boe!’ maar ‘Oost-Europa is leuk!’ en ik roep niet ‘Een cadeau voor Amalia is stom’ maar ‘laten we een cadeau regelen voor kinderen zonder paleis’. Dát is dan namelijk mijn boodschap. Ik geloof enorm in deze manier van werken, in uitdragen wat je wél graag wilt. In dit stuk zet ik mijn‘feestjesdoctrine’ uiteen, én geef ik enkele voorbeelden van hoe ik in het verleden op die manier heb gewerkt. 

“In het dorpje Wunsiedel komen elk jaar Nazi’s marcheren. Dat vinden ze zelf ook, dat ze Nazi’s zijn. Ze komen er Rudolf Heß vereren, die hier tot 2011 begraven lag. Veel kunnen de bewoners van Wunsiedel er niet tegen beginnen. Tot vorig jaar. Toen besloten ze gezamenlijk het kwade ten positieve te keren.

Ze maakten een sponsorloop van de Nazi-mars, voor een kleurrijk Duitsland. Voor elke gelopen kilometer sponsorden ze verschillende antiracistische initatieven. De sponsorloop werd prachtig opgetuigd, met liefdevolle aanmoedigingsspandoeken en bananen  en ballonnen voor de deelnemers. Elk beeld dat van de demonstratie geschoten werd, bevatte ook deze vrolijke noot. De Nazi’s liepen voor lul en konden er niets tegen beginnen, en de bewoners van Wunsiedel lieten hun eigen boodschap overheersen in het nieuws.

Zo’n verhaal, ik vind het geniaal. Ik was zo graag bij de vergadering geweest waar dit plan het levenslicht zag, ik had zo graag meegeorganiseerd. Dit sluit namelijk erg aan bij hoe ik de wereld wil verbeteren. Met feestjes, ja.”

Voor dit soort campagnes kun je mij ook inhuren, mits het een onderwerp betreft waar ik zelf zonder meer in geloof, en mits de activiteiten niet in de weg staan van mijn journalistieke werk. Of nodig me eens uit voor een brainstorm!