Op 11 oktober zijn er weer presidentsverkiezingen in Wit-Rusland. Ik ben daarom van plan om in september, in de aanloop van de verkiezingen, opnieuw naar Minsk te gaan. Vanwege mijn netwerk en kennis, heb ik al een berg mogelijke verhalen in mijn hoofd. Zit er iets tussen dat je aanspreekt? 

Ik wil de campagnes te beschrijven. Welke boodschappen staan centraal? Waarom die boodschappen? En op welke manier worden die aan de man gebracht? Zijn die manieren altijd op de doelgroep afgestemd? (Hint: nee. Soms worden er zelfs flyers in het Wit-Russisch uitgedeeld, een taal die maar weinig mensen goed beheersen. Dat heeft principiële redenen, maar schiet wel zijn doel voorbij.)

Ik wil beschrijven voor wat voor problemen de oppositiepartijen staan. Hoe pak je een campagne aan, als je geen toegang tot media hebt, en voor een deel ondergronds moet werken? Welke sporen hebben de vele buitenlandse trainingen nagelaten?

Minstens zo interessant is de campagne van het team van de president, die op een geniale wijze de liefde voor het land aan liefde voor de president hebben weten te koppelen. Hoe verkopen zij Loekasjenka, die al sinds 1994 aan de macht is? 

Ik wil meelopen met de OVSE. Hoe gaat zo’n missie in zijn werk, als er bij eerdere verkiezingen steeds fraude is vastgesteld? Krijgt de OVSE veel tegenwerking?

En hoe staat de bevolking tegenover politiek? De gebeurtenissen in Oekraïne hebben de weerstand tegen verandering alleen maar groter gemaakt. Als er revolutie komt, dan krijgen wij dat ook, misschien kunnen we dan maar beter gewoon stabiel blijven, is de gedachte.

Stabiel en schoon, zo zien veel Russen Wit-Rusland ook. De vrienden van Dolmatov, de Russische asielzoeker die in een Nederlandse cel stierf, noemden zichzelf Loekasjenkisten. De rust, reinheid en regelmaat van Wit-Rusland wensten zij zich ook. Hoe kan dat? Wat is de aantrekkingskracht van Wit-Rusland in zijn huidige vorm? Ik kan nu al een doorwrocht betoog schrijven, maar liever kleed ik het aan met verhalen van nu en daar. 

Ook de oppositie kampt met de nasleep van de Maidan-revolutie. Ik heb de oppositie nog nooit zo gedemotiveerd gezien. Als gezegd is door de toestand in Oekraïne is de ansgt voor verandering groter dan ooit. Bovendien vrezen veel dissidenten dat áls er verandering komt, die uit Rusland zal komen. En dat die geen verbetering zal opleveren. Kun je met hangende schouders wel overtuigend campagnevoeren? En wat houdt de hoofden van hen die er wèl echt in geloven overeind? 

De verhouding tot Rusland is ook los van de verkiezingen als politiek thema interessant. Is Rusland nu een vriend, of juist niet? Is de toegenomen ruimte voor de Wit-Russische cultuur, en de plotselinge hipheid van geborduurde folkloristische bloezen een teken van verzet tegen Poetin, of is het gewoon mode? 

En de kerncentrale die nu in het Noorden van het land, dat het meest door Tsjernobyl werd getroffen, wordt gebouwd. Hoe denken mensen daar over? 

Uiteraard wil ik ook bij de vrijgelaten gevangenen langs. 

Ideeën te over, dit is nog maar een greep. Ik ga natuurlijk nog opdrachtgevers benaderen met ideeën die in mijn ogen goed bij hun blad of programma passen. Maar wie nu al weet dat ie een verhaal van mij uit Wit-Rusland wil, moet vooral bij me aankloppen om er eens over te praten. Omdat zulke projecten prijzig zijn, is ook een particuliere bijdrage zeer welkom. Over een mogelijke tegenprestatie kan worden overlegd.