Bhopal
Op 3 december 1984 vloog de giffabriek van Union  Carbide in brand. Er vielen bijna vierduizend doden en een half miljoen gewonden, er werden een paar miljoen dollars als schadevergoeding uitgedeeld en vervolgens gebeurde er 25 jaar niets. Sinds twee jaar, de herdenking, lijkt daar verandering in te komen.  Een aantal topmensen van Union Carbide zijn veroordeeld, maar maar tot 2 jaar. Dat leidde tot een storm van protest die zo hevig was, dat de federale regering in actie kwam. Er werd nu van overheidswege een bedrag vrijgemaakt voor uitkeringen aan slachtoffers en nabestaanden en er wordt opnieuw gejaagd op Amerikaanse Union Carbide-functionarissen, die destijds moedwillig verkeerde informatie zouden hebben aangeleverd. Toch merken slachtoffers vooralsnog niets van dit alles. Een infrastructuur om het geld op de juiste plek te krijgen ontbreekt volledig en via wikileaks werd duidelijk dat de Indiase regering ondanks opsporingsverzoeken voor Amerikanen aan Washington laten weten dat staatsburgers zich geen zorgen hoefden te maken. De giffabriek is bovendien nog altijd niet ontmanteld. Maar een ding heeft de ferme taal uit Delhi bereikt. De storm van protest is weer gaan liggen. 

Hoe is het leven nu in Bhopal? Wat merk je daar nog aan die ramp? Zijn mensen er nog mee bezig? Bij wie leggen zij de verantwoordelijkheid? Of is dat alleen een stellingname van de organisaties? Een precieze invulling zou ik ter plekke willen bedenken, maar wat mij betreft staan de inwoners van Bhopal centraal en is het politieke verhaal hierbij ondersteunend. Dit is een vrij pittig verhaal, maar ik heb al enige ervaring met het toegankelijk maken van de gevolgen van een grote ramp op het dagelijks leven….Nederlandse journalisten gaan de laatste tien jaar nauwelijks meer naar Bhopal toe en verhalen blijven vaak hangen in politieke beschrijvingen.